Czesław Miłosz Chwila na ziemi

Z wyboru wyłania się poeta w różnych wcieleniach doświadczający ziemi, poeta we władzy Erosa i Thanatosa, pochłaniający barwy, kształty, pragnący przygwoździć rzeczywistość, dogłębnie przejęty przemijaniem, zapatrzony w powszechny ruch prowadzący ku śmierci. Na dalszy plan schodzą historyczne magle, intelektualne systemy, idee, rozważania o Bogu, filozofii, moralności, wartościach. Najważniejszym tematem jest tajemnica czasu i wszystko, co poezja potrafi zrobić z fenomenem „odsuwania się każdego «dzisiaj» we «wczoraj»”. Zawsze nieudane, ale wciąż ponawiane próby zamknięcia rzeczy w słowie. Próby nawiązania realnego kontaktu z umarłymi, odnalezienia dróg do przeszłości, która zastygła w formie i stylu swojej epoki. Zatrzymywanie chwil i przenikanie wierszem do ich wnętrza. Zapis miłosnych relacji z obecnymi i dawnymi kobietami. Wchodzenie w czyjeś ciało, w myśli i uczucia. Powroty. Utrwalone zachwyty. Pamięć przemieniająca rzeczy. Olśnienia na moment uchylające czas. Klęski. Utraty. Powtórzenia. Chwila na ziemi jest swego rodzaju dziennikiem elementarnych doznań i zdziwień związanych z uważnym byciem w czasie […].

Michał Szymański, autor wyboru wierszy i posłowia


Miłośnicy sztuki nieczęsto przyglądają się z bliska fakturze płócien. Spękania, liszaje, narośla, gruzłowate nawarstwienia farby na obrazach Lebensteina przywodzą na myśl spotworniały obraz ludzkiego wnętrza, a deformacje są stygmatem cierpienia ciała – i ducha. Niepewne kontury, barwy ziemi (czerń, sepie, ugry, szarości), zrakowaciałe struktury, mikrodrgania w jego obrazach są być może ważniejsze od przedstawień. Niektórzy krytycy zaliczali Lebensteina do malarzy brzydoty, a on przecież tylko próbował zobrazować TO.

Janusz Górski, autor wyboru ilustracji

TO jest podobne do myśli bezdomnego, kiedy idzie po mroźnym, obcym mieście. […]
TO może też być porównane do nieruchomej twarzy kogoś, kto pojął, że został opuszczony na zawsze.
Albo do słów lekarza o nie dającym się odwrócić wyroku.
Ponieważ TO oznacza natknięcie się na kamienny mur, i zrozumienie, że ten mur nie ustąpi żadnym naszym błaganiom.

Czesław Miłosz, To


oprawa: twarda z obwolutą
format: 210 × 280 mm
objętość: 100 stron
seria poetycka
Biblioteka Publiczna m. st. Warszawy – Biblioteka Główna Województwa Mazowieckiego


Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.


Orzeł Biały

pod redakcją Janusza Górskiego

Dwutomowa monografia Orzeł Biały. Dzieje herbu Polski opowiada losy państwa i narodu, przedstawiając kształtowanie się i metamorfozy polskiego herbu od średniowiecza po współczesność. Przy czym, jeżeli największe zainteresowanie badaczy i popularyzatorów budziły dotąd dzieje herbu Polski w czasach I Rzeczypospolitej, to w tej monografii proporcje zostały odwrócone: większość ilustracji dotyczy okresu od przełomu XIX i XX wieku do czasów współczesnych. Znaczna ich część należy do wizualnych wytworów kultury masowej. Można powiedzieć, że to opracowanie sytuuje się pomiędzy książką naukową a albumem – jest hybrydą według uprawnionej tutaj terminologii heraldycznej. W książce znalazło się ponad 1200 reprodukcji i choć mnogość ilustracji może sprawiać wrażenie hipertrofii, dopiero takie nagromadzenie pozwala u t o n ą ć w ich świecie. Pierwszy tom Studiów nad herbem Polski, stanowiący kontynuację Dziejów, jest zbiorem artykułów naukowych, których tematem jest Orzeł Biały. Na tle innych publikacji naukowych zgromadzone tu prace autorów, reprezentujących różne dziedziny nauk humanistycznych, wyróżnia bogata i pieczołowicie zreprodukowana ikonografia.


Publikacja została uhonorowana Wyróżnieniem Nagrody im. Adama Heymowskiego. Nagroda im. Adama Heymowskiego przyznawana jest corocznie przez Polskie Towarzystwo Heraldyczne za dokonania naukowe na polu historii, heraldyki i genealogii.